Dresaż P - szlifujemy łopatkę do wewnątrz

Rustler

Wieczorem, po treningach z "nie moimi" końmi postanowiłam wziąć się za Ruthlessa. Pora doszlifować niedawno poznany element - łopatki do wewnątrz. Dałam ogierowi krążek marchwi, pogłaskałam go po pysku i zabrałam się za czyszczenie. Sierść z niegolonych miejsc wychodziła kępkami, nie bawiłam się więc miękką szczotką. Rozczesałam miejsce pod siodłem, popręgiem oraz w miejscach gdzie mógłby się obetrzeć. Trzeba minimalizować sobie wymiar pracy Wink

Założyłam mu ogłowie polskie z oliwką. Na grzbiet zarzuciłam mu niebieski czaprak, potem podkładkę żelową z futerkiem, a na to siodło ujeżdżeniowe. Nogi owinęłam mu niebieskimi owijkami i wraz z gotowym ogierem wybrałam się na halę.
Zapaliłam światło, zamknęłam za nami drzwi i wprowadziłam gniadosza na środek. Podciągnęłam popręg, opuściłam strzemiona, po czym wsiadłam.
Dałam mu całkiem długie wodze, co jakiś czas aktywizując zad łydką. Energicznym stępem trzy koła w lewo, potem trzy koła w prawo. Ruthless nie kipiał poranną energią, zakłusowanie odbyło się bez atrakcji. Po kilku kołach pozbierałam wodze. Dojechałam łydką, kilka razy przerobiłam wewnętrzną wodza, by poskładał szyję. Gdy odpuścił w potylicy zaczęliśmy kręcić koła, ósemki i serpentyny. Dużo jazdy po łukach w obie strony. Za czasem dołożyłam do tego przejścia stęp-kłus-stęp bez zmiany wygięcia. Dużą wagę przywiązywałam do rozgimanstykowania konia w żebrach, żeby pomóc nam w późniejszej pracy. Na koniec rozgrzewki jazda kłusem pośrednim po prostej, na wolcie żucie z ręki. Potem poćwiczyliśmy jeszcze ustępowanie w obie strony z półwolty.
Teraz pora na przećwiczenie chodu bocznego, którego ostatnio się nauczyliśmy. Najpierw stępem. Pozbierałam stęp jednak pilnując impulsu z zadu oraz dynamicznego ruchu naprzód. Zrobiliśmy ciaśniutką woltę, potem zaczęliśmy dwa kroki następnej. Utrzymanie wygięcia, wewnętrzna łydka kontruje wodze ustawiającą głowę. Kilka kroków, poklepałam i wyraźna jazda w wyprostowaniu na wprost. Całkiem dobrze mu to wychodziło, widać było wyraźną różnicę pomiędzy jazdą po prostej, a jazdą w zgięciu. Popróbowałam w drugą stronę. Całe ćwiczenie powtórzyliśmy kilka razy, żeby dobrze je dopracować. Chwila jazdy na długich wodzach, dla odpoczynku.
Następnie spróbowaliśmy w kłusie. Tak samo jak w stępie. Było jednak łatwiej, bo Ruthless lepiej szedł do przodu. Po jednym razie na stronę. Potem gniady bardzo ładnie rozluźnił się i reagował na komendy. Z łatwością wyginał się nawet w skomplikowanych sekwencjach. Na koniec przejechałam kłusem po kole na stronę. Po krótkich ścianach zebrany, na długich wyciągnięty. Następnie kłusem roboczym dwa koła i do stępa.
Na całkiem długich wodzach rozstępowałam ogiera po dużym kole. Zsiadłam, podciągnęłam strzemiona i popuściłam popręg. Po tym lekkim treningu zaprowadziłam Ruthlessa do stajni, wpuściłam do boksu. Najpierw zdjęłam siodło, odłożyłam do siodlarni. Żelkę powiesiłam w szafce Ruthlessa, czaprak rozwiesiłam na sznureczku wiszącym na drzwiach. Potem zdjęłam mu ogłowie, umyłam wędzidło w wiadrze i odwiesiłam do szafki. Dałam ogierowi jabłko, wyczyściłam kopyta. Rozczesałam go pod siodłem iglakiem. Nakryłam go cienką polarówką, wrzuciłam do żłobu kilka jabłek i poszłam na górę.