Pożegnanie

Rustler

Wiedziałam, że nieuchronnie nadchodziły ostatnie dni mojego małego oczka w głowie. Wzięłam ją ze Stajni Centralnej, jako konia do towarzystwa. Potem pokazała, że jest wiele warta również, ze strony sportowej. Po śmierci Ruthlessa jej przypadły laury stajennego sportowca. To ona ustanowiła stajenny rekord w skoku wzwyż, przebijając kilka hanowerów mających za sobą lata treningu. Mimo że sama miała tylko 148cm w kłębie bez problemu pokonywała parcoury 120cm ze mną na grzbiecie, już jako sędziwa wiekiem klacz. Dała jednego potomka, z resztą mojej własności.
Z uwagi na kłopotliwą sytuację związaną z opuszczeniem, wędrówką po stajniach, a potem intensywnym, nie ukrywając, jednak forsownym, treningu postanowiłam dać jej wcześniejszą emeryturę. Kiedy jej dni zaczęło wypełniać nie ostre trenowanie, a beztroskie pasienie się na pastwisku w promieniach letniego słońca, choroba jakby uznała, że teraz jej chwila. Szkoda, że to ostatnia chwila w życiu mojego serduszka. Od czasu ujawnienia się kamicy nerkowej klacz dostawała leki, ale rozwinęło się u niej ostre zapalenie trzustki. Ból był tak olbrzymi, że podjęłam ostateczną decyzję. Ostatniego dnia przyszłam do boksu klaczy z moją weterynaryjną torbą. Ułożyłam wszystko przy drzwiach. Leki przeciwbólowe pomagały, Plotkara coś tam jadła, nie zwijała się z bólu na słomie. Swoimi ciekawskimi oczkami sprawdzała co robię. Gdy dawałam jej zastrzyk usypiający spojrzała na mnie jakby zdawała się mówić "Nie przejmuj się", wyglądała jakby wszystko rozumiała. Zostałam z nią, głaskałam, masowałam, całowałam. W końcu mała wygodnie ułożyła się na słomie, powoli zamykając oczka. Zachowałam w pamięci ten widok, ostatnie spojrzenie spod długich, ciemnych rzęs. Trzęsącymi się rękami wymacałam strzykawkę...